چشمانش را به بالای دکل دوخته است، آرام و با لبخند ایستاده است و نگاه میکند، یک نفر از نیروهای مقاومت، در حال بالا رفتن از دکل است و بقیه رزمنده ها یک صدا و پرشور صلوات میفرستند، آخرین پله را رد کرد و به نوک دکل رسید، پرچم داعش را پایین آورد و به جایش پرچم سرایا الخراسانی(یگان مقاومت اسلامی) را به احتزاز در آورد.
فاطمه حیدری /دوربین ارتفاعات فلسطین را نشان می داد و صدایی از پشت آن میگفت: « هدف نهایی آن کوه سفید بلند روبرو است،بلندی های جولان ما دست اسرائیل است وان شاالله به حق فاطمه الزهرا(س) آمده ایم اینجا کار ناتمام شهید چمران را تمام کنیم، کار ناتمام احمد متوسلیان را...» صدای شهید صدرزاده بود، و کنارش مردی ایستاده بود، با یک دوربین دوچشمی،که نگاهش به همان ارتفاعات سفید بود...
17 سپتامبر 1978 جهان اسلام در بهتی عظیم فرو رفته بود...
انورسادات رئیس جمهور وقت مصر با رژیم صهیونیستی قرارداد صلح امضا کرد!
وی با امضای این قرارداد موسوم به پیمان کمپ دیوید، اجازه هرنوع دخالت آمریکای جنایتکار و اسرائیل خونخوار را در این کشور اسلامی صادر کرد!
علی اصغر مرتضایی راد/ و اشرقت الارض بنور ربها...
آمدی تا نور خدا باشی در زمین خدا، پدرت تو را اشرقت نام نهاد گویا می دانست روزی خواهد رسید که نور شهادتت ریشه دژخیم روییده از تپه صهیون را خواهد خشکاند. شاید آن زمان که جمله " القدس عروس عروبتکم" را بر در و دیوار حک می کردی کسی از امواج خروشان نوری که از اعماق دلت زبانه می کشید خبر نداشت. آخر دخترک نوجوان را چه به جهاد و آرمان خواهی؟!
اما اشرقت؛ تو به پیروی از مقتدایت نصرالله روانه میدان نبرد شدی و مانند نسیبه قهرمان احد و منجی جان رسول الله، یک تنه و با دست خالی به نبرد با بت پرستان و مشرکان زمانه ات برخاستی.
"بارک الله یا نسیبه الفلسطین"
سید حامد ترابی/ شاید آن روزی که یک طلبه وسط بازار یا حیاط حوزه علمیه چهارپایه زیر پایش می گذاشت و از حکومت اسلامی دم می زد و به طاغوت اعتراض می کرد همه طلابی که او را می دیدند به دید حقارت نگاهش می کردند! در حوزه هایی که احکام طهارت و نجاست حرف اول را می زند و تقیه همه دین شده است، چه معنی دارد که یک طلبه اینچنین رفتار کند؟ پس کی به تهذیب اخلاق اش می رسد؟! اصلاً چه معنی دارد که یک طلبه به جای بیان دائمی احکام وضو از ایران به مصر برود . با سنی ها وحدت کند؟ یاللعجب! اگر همین الآن هم یک آخوند و ملا دم از وحدت شیعه و سنی بزند خیلی از هیئتی ها تکفیرش می کنند!
سید حامد ترابی:
شهادت را نه در جنگ، در مبارزه می دهند. جمله ای آشنا از سید مرتضی آوینی که این روزها بیشتر ذهن را درگیر می کند.
شهید را برخی برای جنگ می خواهند نه برای مبارزه، چرا که مبارزه دائمی است و بعد از جنگ هم می توان مبارز بود و شهید شد؛ می توان لحظه ای از حرکت دست شست، اما اگر شهادت را مختص جنگ بدانیم آنگاه به راحتی بعد از جنگ حتی اسم شهدا را از کوچه و خیابان هایمان پاک می کنیم، راه روشن شان که جای خود دارد.
هیچ وقت ندیدم پشت میز بنشیند. یک قلم و کاغذ دستش بود و احتیاجات مردم را در هر جایی که بود، می‌نوشت میگفت: من را بخشدار صدا نزنید، من برادر کوچک‌تر شما هستم به من بگویید ناصر، برادر فولادی .
برای اتمام ساختمان بخشداری به سیمان نیاز داشتیم. یک روز دو کامیون سیمان به بخشداری آوردند، ولی کارگر نداشتیم تا سیمان‌ها را خالی کنیم. ناصر دست به کار شد و شروع کرد به خالی کردن کیسه‌های سیمان. وقتی دو کیسه سیمان روی شانه‌هایشان گذاشت، یکی از راننده‌ها پرسید: این کارگر کیه که این قدر خوب کار میکند؟ گفتم: بخشدار منطقه!
سید حامد ترابی: فتوحات اسلام در تاریخ کشورهایی مانند رم و ایران و درسرگذشت کشورگشایانی چون چنگیز و دارا و ناپلئون و امثال این ""بی مخان نامدار""بی نظیر نیست، ولی یک مرد گمنام بیایان نشین و نیمه وحشی مانند جندب بن جناده را ابوذر غفاری ساختن ،در هر مکتب و نهضتی کم نظیر است و اگر نتایج اسلام جز تربیت جهار پنج انسان همچون ابوذر و سلمان و عمار و یاسر وبلال نمی بود،کافی بود که عقل از پیروزیهایی که به دست آورده است خیره ماند و به شگفت آید. «دکتر شریعتی»
همانطور که از این سطور مشخص است مکتب را نه با شاخص هایی چون فتوحات ،کشورگشایی هایی و توان تحمیل به دیگران بلکه باید با توان انسان سازی آن سنجید ،آیا مکتبی جزاسلام است که چنین انسان هایی را تربیت کرده باشد؟
آنگاه که جوان بوشهری هیمنه کدخدا را شکست!
نفت‌کش کویتی عنانش را به کدخدا می سپارد، پرچم آمریکا نصب شده و «الرخاء» تبدیل به «بریجتون» می‌شود. حالا قرار است همان نفت‌کش، سوار بر هیمنه و غرور کدخدا و تحت حفاظت چهار ناو جنگی آمریکایی از جلوی چشمان سرداران و سیاسیون ایرانی بگذرد تا معلوم شود که کسی جرأت تعرض به کدخدا را ندارد و نباید داشته باشد...
