حسین(ع)، شعاری یا عاشورایی

هادی مسعودی:

دیگر تحملش را نداشتم، تاب نیاوردم، از مجلس بیرون زدم، برافروخته بودم، ناراحت و خشمگین، تحقیر های مداح به اهل بیت دیگر طاقتم را طاق کرده بود، خواننده چنان شأن و مقام حضرت رقیه را در حد یک دختر سه ساله عادی پایین آورد و تمام خواسته آن بانو را به گرسنگی و تشنگی و خواب تنزل داده بود، که شدیداً از سودای وجود اشک ریختم اما نه به خاطر روضه های(بخوانید تحقیر های)مداح، که برای غربت امام حسین(ع). احساس غربت کردم برای شخصیت سید الشهدا که در مجلسی که به اسم ایشان برگزار شده است هم از راه و هدف ایشان از اساس خبری نیست و منزوی ترین موضوع در مجلس امام حسین،خود ایشان است.

به این فکر می کردم چرا در شهری که شاید در هر محله اش روضه ای بر پاست من باز احساس تنهایی می کنم، به این فکر می کردم که چرا یک مجلس درست نمی تواند مرا اغنا کند، چرا ؟...این سوال برایم به وجود آمد که چه حسینی در مجالس ما توسط وعاظین و مداحان ما بر ما عرضه می شود؟ آیا حسین زنده یا حسین مرده و به تاریخ پیوسته؟ از نظر آقای مطهری مهم ترین ویژگی های یک موجود زنده دو چیز است:1.آگاهی ،2. تحرک. یعنی اگر حسین ناب در این مجالس به ما معرفی می شود باید پس از هر جلسه دو ویژگی را در ما به وجود آورد:1.جنبش و تحرک برای راه امام حسین و 2. افزایش معرفت و آگاهی پس از این مجالس. اما واقعا امروز کدام حسین بر ما عرضه می شود؟

نگارنده صراحتاً عرض می کند که، امام حسینی که این روزها در مجالس ارائه می شود را قبول ندارد، حسینی که فقط به درد گریه کردن و بخشش گناهان و گرفتن حاجات می خورد را دوست ندارد، حسینی که همان نقش مسیح در جامعه اسلامی را بازی کند و عاملی برای بیشتر گناه کردن ما باشد را نمی خواهد. حقیر حسین(ع) را اینگونه دوست دارم: «ما را برای اسلام دوست بدارید همانگونه که به اسلام عشق می ورزید(1)»، من به حسین(ع)  اولا در جایگاه یک فرمانده در نبرد حق و باطل عشق می ورزم و بعد به عنوان پدری مهربان و یاری غمخوار، دید بنده به حسین(ع) اینگونه است، باید بتوان با تعالیم آن حضرت برای تک تک لحظه های زندگی نقش انقلابی تعریف کرد و در راه تمدن اسلامی قدم برداشت، از حسین دم زدن بدون قدم بر داشتن در راه اهداف و معرفت او، نه تنها ثوابی ندارد شاید عقاب هم داشته باشد، من حسینی را دوست دارم که بتوان با تمسک به راه او تمام مستضعفین و محرومین را از شر مستکبرین و پول پرستان نجات داد،حسینی که به کمک او بتوان زنجیر های جهل و جمود بسته بر عقل و روح مردم را شکست و زیر چرخ ماندگان روزگار را به وراثت و آقایی زمین رساند.

برای حسین گریه کردن بدون تعریف کردن نقش و جایگاه خود در انقلاب اسلامی و باز تعریف اهداف آن حضرت در مسیر این انقلاب،جز پاک کردن غبار چشم سودی ندارد.جنس و محتوای اشک ریختن شیعیان و همچنین مضامین تعزیه ها و روضه های ما باید به گونه ای باشد که کاملا با قبل از انقلاب تفاوت داشته باشد.مضامین مدح های ما متاسفانه امروز به گونه است که اگر در قبل از انقلاب و حکومت طاغوت به سر می بردیم هم نعل به نعل همین مضامین را به کار می گرفتیم.نقش و جایگاه ستون خیمه انقلاب(ولی فقیه) در محتوای شعر های مداحان ما کجاست؟انتظارات رهبری به صورت عینی چه جایگاهی در مجالس عزای ما دارد؟دین افیون و تریاک توده ها نیست اما متاسفانه گاهی اوقات طرز تلقی از ابا عبدا... به ما عرضه می شود که نتیجه اش جز تخدیر و انفعال چیز دیگری نیست.امروز چون حسین واقعی به مردم و جوانان ما عرضه نمی شود پس جذابیتی که باید داشته باشد را هم ندارد،پس نمی توان برخی جوانان را به خاطر نزدیک نشدن به این مجالس و این حسین ملامت کرد.وقتی جوان ما می بیند که دو ماه محرم و صفر گذشت و تنها تغییری که در قشر حزب الله پیش آمد این بود که بسیار گریید و مشکی پوشید و یا فوقش زنگ موبایلش را عوض کرد،چرا باید به این راه جذب شود؟با خود می گوید:«پس از دو ماه نه تغییر در اخلاقیات حزب الله پیش آمد،نه فاصله مستضعفین و مستکبرین در جامعه کم شد،نه مسئولین به اصطلاح اصولگرای ما مسئول تر شدند،نه فساد اقتصادی و اداری و رشوه خواری و رانت خواری در جامعه کم شد،نه جامعه تغییری کرد،نه سرمایه پرستان و یک درصدی ها منزوی شدند،نه بزهکاری اجتماعی کمتر شد،نه در وضع جهان اسلام تغییری به وجود آمد،...،پس چه دلیلی دارد که من به این سمت حرکت کنم؟»

اگر دو ماه محرم و صفر بگذرد و ما مسئولیت شیعه بودن را بیش از پیش بر دوش خود احساس نکنیم،اگر دو ماه گذشت و درد اجتماعی ما بیشتر نشد،هم بستگی اجتماعی در مومنین تقویت نشد،روابط انسانی در جامعه قوت نگرفت،شاد خواری و راحت طلبی در ما کم نشد،بدانیم که دو ماه محرم و صفر را فقط برای سرگرمی و دل خودمان صرف کردیم و منتظر بردن بهره ای از این نوع عزاداری ها در آن دنیا نباشیم چرا که:«مذهبی که به درد دنیا نمی خورد به درد آخرت هم نخواهد خورد(2)».

(1):امام حسین(ع)

(2):دکتر شریعتی