حسین را به جنگ حسین(ع) آورده اند!

روح الله رشیدی:

می خواهند حسین(ع) را بر زمین بزنند. اما زورشان نمی رسد. پس دست به دامن دوستداران حسین می شوند. چنان هنرمندانه عمل می کنند که هیچ کس نمی تواند تردیدی در اصالتش کند. می تراشند و می سازند و به نام حسین به خورد جماعت می دهند. نشانی اشتباه به مردم می دهند تا هم حسین را تبلیغ کنند و هم آنها را به دور خودشان چرخانده و آخر سر هم سر از ناکجاباد درآورند. از همین روست که امروز شاهد دهها حسین هستیم. هر کس برای خود مجموعه ای از بافته های بی بنیان ترتیب داده و به جمع حسینیان پیوسته است. به تعداد هر عاشق، حسین داریم. و با حسرت بدنبال یافتن اویی هستیم که در سال 61 هجری جان بر کف و عزیز به مصاف خط انحراف رفت و سخت بی آبرویشان ساخت.

 

تجسم و تصویر به جای حقایق تاریخ ساز

ما را به دیار خیال و اوهام رهنمون ساخته اند و از وادی «حقیقت» دور. همچون کودکانِ نابالغ، ما را بازی می دهند. راستش را بخواهید ما را بت پرست ساخته اند! آری بت پرست. بی آنکه خود بدانیم، تمام حقایق معرفتی مان را «مجسمه» و «تصویر» کرده و پیش رویمان نهاده اند تا با آنها مشغول باشیم. می گوییم علی بن ابیطالب، بلافاصله مردی قوی هیکل را با شمشیری وحشتناک بدست و لباسی از حریر و ابریشم بر تن نشانمان می دهند و می گویند همین است که می  بینید. از حسین بن علی می پرسیم، بلادرنگ تصویر مردی را نشان می دهند که حسابی به خودش رسیده و البته به خاطر کاری که کرده در حال گریستن است. نشانی هر که را می پرسیم، فقط «تصویر»ش را می یابیم و از «آنچه کرده» و «آنچه گفته» خبری نیست. دقیقاً همان کاری که با الهام از یونان باستان در دیار فرنگ کرده و برای هرکدام از صفات انسانی مجسمه ای بنا کرده و او را می پرستند. مجسمه ی آزادی، الهه ی زیبایی، الهه ی خیر، الهه ی شر، الهه ی قدرت و ...

 

حسینیه، رقیب مسجد

حسین مال همه است. همه حق دارند از ساحت او بهره ببرند. من دوست دارم مستقل باشم و هرگونه که دلم خواست برای «آقایم» عزاداری کنم. بنده اهل مسجد و این حرفها نیستم. اصولاً از مسجد خوشم نمی آید ولی چه کنم که عشق «اربابم» دیوانه کرده مرا! دست به کار می شویم و داربستی در کنار کوچه و گذرگاه جماعت برپا می کنیم و به عشق «سرورمان» تا نیمه های شب فریاد و ضجه می زنیم. بیخ گوش ما هم «مسجد امام حسین(ع)» در سکوت مطلق با خودش خلوت کرده است.

 

جریان بدعت آمیزی که هر روز در حال گسترش است و مسئولین متفکر ما به خیال اینکه حرکت های مردمی در حال تقویت اند به آن بی توجه اند؛ نتیجه منطقی اش این می شود که «راه حسین(ع) از راه خدا جداست»! حسین(ع) کار خودش را می کند و خدا نیز کار خود را. ولی می بینید که طرفداران حسین(ع) از طرفداران خدا پرشمارترند! مسجد برای «عبادت» است و جای عابدان و حسینیه برای «شفاعت» است و جای «عاشقان» و این دو در یک اقلیم نگنجند.

 

رقابت می کنیم مثل فوتبال!

عرصه ی دینمداری را را میدان تاخت و تاز و روکم کنی کرده ایم. حسین را وسیله ای می دانیم برای جلب مخاطب برای حضرت خودمان. حسابی کیف می کنیم وقتی می بینیم ابتدا و انتهای صف مریدان ما _ و نه مریدان حسین _ ناپیداست. عقده های حقارت خود را در این ایام ترمیم می کنیم. بازهم گلی به جمال حسین(ع) که به کار عده ای آمد. وعده و وعید می دهیم برای قاپیدن اعضای فلان هیئت. تطمیع می کنیم فلان مداح پرآوازه را برای پیوستن به «جمع معنوی» خودمان. حتی اگر لازم شد آدم اجیر می کنیم تا گوش فلانی را بپیچانند و از میدان بدرش کنند. هر چه باشد اینجا میدان مسابقه است. بمیرم برایت یا اباالفضل که خبری از «ایثار»ت نیست.

 

بی خیال همه چیز

حسین(ع) برای بسامان ساختن جامعه بشری، عصیان کرد و تکلیف مردمان تمام اعصار بعد از خود را در قبال پیشامدها روشن نمود. اساساً آنکه دور و بر حسین(ع) می پلکد، نمی تواند بی خیال همه چیز باشد. ولی چنان کرده اند که اتفاقاً همینان، بی خیال ترین و سرخورده ترین هستند. _ البته روشن است که حسین داریم تا حسین(ع)_ به آنچه در اطرافشان می گذرد وقعی نمی نهند. از فهم آنچه در جامعه شان روی می دهد بیزارند. چشمان خود را بر هر چه رنگ بی عدالتی دارد بسته اند. همچون دراویش، سر به لاک خود دارند و با ذکر معشوق، از خود بیخود می شوند. می گویند «ما را به کار جهان هیچ التفاتی نیست»! حسین برای ما کافی است! پیش روی اینان حتی اگر سر حسین(ع) را هم از تن جدا کنند، خواهند گفت که «بی خیال». «عشق حسین» کفایت می کند!

 

«شاه، سلطان، ارباب» به جای امام

تمام سمبل های جور، به دست خود مظلومان، زنده و جاوید مانده اند. واژه هایی که به یادگار مانده از دوران استثمار و بهره کشی و رعیت آزاری بودند، در یک حرکت هنرمندانه، آنچنان با ادبیات دینی ما عجین و همراه شده اند که دیگر کسی جرات نمی کند بگوید که «شاه و سلطان و ارباب» زیبنده حسین(ع) نیست. امروز بیش و پیش از آنکه حسین بن علی(ع) را امام بدانیم، شاه و اربابش می شناسیم. شأن امام کجا و رتبه نازل ارباب کجا؟ نگاه می کنی به دفتر تاریخ و به روشنی ردپای شاهان و سلاطین جائری را، که منافقانه نام حسین(ع) می بردند، می بینی. آنها برای تطهیر خود، از پاک ترین های روزگار بهره جستند و چنین شد که با دست و زبان خودمان، اجازه ندادیم تا دل آزارترین واژه های تاریخ به فراموشی سپرده شوند.