اتحاد استراتژیک خاندان ها!
سید حامد ترابی:
اردشیر،بهرمانی،مصطفوی و دوستان
اتحاد استراتژیک خاندان ها!
سیاست در ایران، این ترکیب ساده اما تو در تو و پیچیده سال هاست که اذهان را با معمایی رو به رو کرده که اگر خوب درک نشود و معیارها و روابط آن دیده نشود تحلیل وقایع سخت شده و این سخت شدن تحلیل اگر خوب تبیین نشود و مردم از آن ها با خبر نباشند در مقاطع حساس خسارت جبران ناپذیری را به کشور وارد می کند، برای بررسی کامل تر این مسئله بهتر است به سراغ برخی مصادیق برویم تا با این تحلیل واضح تر آشنا شویم.
وقف دانشگاه آزاد، ماجرایی که در آن واژه یکشنبه سیاه برای اولین بار وارد عرصه سیاسی ایران شد، روزی که علی اردشیر1 در مجلس شورای اسلامی نظری را در صحن علنی به رأی گذاشت تا خواستة آقای بهرمانی2 در مورد وقف دانشگاه آزاد با رأی نمایندگان به کرسی بنشیند و دانشگاه آزاد به ملک شخصی آقایان بهرمانی، مصطفوی3 و دیگر دوستانشان تبدیل شود، و اگر نبود اعتراض های دانشجویی و تدبیر رهبری اکنون دیگر هیچ قانونی نمی توانست به اتهامات فساد موجود در دانشگاه آزاد رسیدگی کند، البته هنوز هم که هنوز است آقایان در مجلس و قوه قضاییه همتی برای رسیدگی به اتهام فساد در این دانشگاه به خرج ندادند و فقط منتقدین به عملکرد مالی دانشگاه آزاد را محاکمه کرده اند.
اما این روند همراهی آقایان با هم تنها این مصداق را ندارد، همین چند وقت پیش، قرارداد برجامی را که بنا به فرموده رهبری معظم دارای نقاط ابهام و ضعف های ساختاری است و در حالی که متن برجام گواه آن است که خطوط قرمز زیر پا گذاشته شده و تحریم ها لغو نشده است پس از انعقاد از سوی دولت و علی رغم تأکید قانون اساسی و رهبری، لایحه ای از سوی دولت به مجلس نرفت و علی اردشیر هم فشار قابل توجهی برای اینکار به دولت نیاورد و حتی گزارش کارشناسی کمیسیون ویژه برجام مجلس را که باب میل اش نبود به دیوار کوبید و در عرض 20 دقیقه به صورت غیر قانونی، به نام کشور و به شیوه ی قجری طرح جزییات برجام را تصویب کرد و مورد تمجید برادرش در قوه قضاییه هم قرار گرفت.
چگونه در قراردادی که حقوق ملت و خطوط قرمز در آن نادیده گرفته شده، تحریم های اساسی لغو نشده و دستاورد دانشمندان بر اساس آن در مسیر انقراض قرار گرفته است تمامی مسئولان و صاحبان قدرت از مجمع تشخیص و بررسی های استراتژیک اش تا مجلس و دولت و دیگر نهادهایش هماهنگ می شوند و منتقدین، دانشجویان و مردم معترض به این قرارداد در مقابل فشار مسئولان لشکری و کشوری از نهادهای مختلف تنها می مانند؟ حتی اگر میلیون ها انسان در تشییع شهدای غواص نظر دیگری بدهند باز هم مرغ آقایان یک پا دارد، تا جایی که اکنون و بر خلاف بند اول نامه رهبر معظم انقلاب به شورای عالی امنیت ملی که در آن بر دادن تضمین کتبی از سوی آمریکا و اروپا برای لغو تحریم ها تاکید شده بود و رهبری مقرر کرده بودند پیش از این تضمین، برجام اجرایی نشود، آقای دکتر صالحی به راحتی اعلام می کند که اجرای برجام شروع شده و آقایان اردشیر، بهرمانی، مصطفوی و دیگر همراهانشان در فراکسیون اصولگرایان و دیگر نهادها مانند حدادعادل و صفارهرندی لب باز نمی کنند و حاضر نیستند ذره ای از این صحبت رهبری که دغدغه رفع تحریم ها را برطرف می کند دفاع کنند.
اما پرسش اساسی این است که چرا این اقدامات بارها و بارها با اتحاد این گروه ها و سکوت بسیاری از شخصیت های دیگر تکرار می شود، چه دولت وحدت ملی و ائتلافی سال 87 باشد، چه دانشگاه آزاد، چه تبریک های بی مورد در مورد قضیه هسته ای و چه طرح رسیدگی به اموال مسئولین که در واقع پنهان ماندن اموال مسئولین است و هر طرحی که منافع مردم را فراموش و منفعت عده ای را فراهم می کند، این اتحاد و همراهی استراتژیک شکل می گیرد و این خاندان ها بدون توجه به تذکرات امام مبنی بر جنگ فقر و غنا، استضعاف و استکبار، حق و باطل و.... تنها به منافع خود فکر می کنند تا جایی که حاضر می شوند با استکبار دست بدهند و به مردم، دانشجویان و منتقدان به سادگی بگویند تازه به دوران رسیده، به جهنم رفته و دیگر عناوینی شبیه این.
شناخت این روابط سیاسی می تواند در آینده راهنمای عمل سیاسی ما به خصوص در انتخابات باشد که اگر عده ای خواستند به نام خاندان، باند، دسته و یا گروه خاص بر سر منافع مردم معامله کنند و به کشور ضربه بزنند چه کسانی حاضرند پای حرف خمینی کبیر مبنی بر جنگ استضعاف و استکبار و فقر و غنا بیاستند و چه کسانی بر اثر وابستگی اشان به ثروت و قدرت، رودربایستی و تعارفات شخصی، منافع مشترک، منافع حزبی، عدم تحمل فشار و هزاران علت دیگر در مقابل این خاندان هایی که نشان داده اند به راحتی حاضرند حرف امام و مستضعفین را ذبح کرده و یا سکوت و یا همراهی می کنند، چنانکه در ماجراهای اخیر دیدیم نه تنها حسن روحانی و دیگر سران و خاندان هایی که حتی نام امام(ره) را نیز یدک می کشند، بلکه دیگرانی که از آنها توقع نمی رفت نیز به نام کشور، مصلحت و یا با تحریف سخنان رهبر انقلاب با این خاندان های مرتبط همراه شدند و حتی فردی مانند حداد عادل در جلسه رأی گیری برجام حاضر نشد و هماهنگی اش با رئیس مجلس در این قضیه را هم که بارها از سوی رئیس مجلس اعلام شد را تکذیب نکرد و در نهایت خطوط قرمز رهبری در اثر اتحاد این خاندان ها و سکوت و تأیید ضمنی دیگرانی که در اثر روابط پنهان یا مصلحت و منفعت اندیشی های شخصی و یا رودربایستی ها و غفلت های نابجا با این اتحاد استراتژیک همراه شدند زیر پا گذاشته شد.
پس آنچه در تحلیل واژه سیاست در ایران می توان بیان کرد پیوستگی خاندان هایی است با نام های بزرگ، که یا تمام دارایی شان از پدر و پدربزرگشان می باشد و یا همه سرمایه حضرات برگرفته از پست، نفوذ و وابستگی آنان به اسلاف و یا نام هایشان است؛ در مقابل امام و امتی است که که از اصولگرایی، عدالت و استکبارستیزی و از اصلاح طلبی، مبارزه با فقر و فساد و تبعیض را می فهمند نه اجماع خاندان های وابسته به قدرت ،یدک کشیدن نام بزرگان و سکوت سیاستمداران را!
خاندانی که شب و روزش را در تفریح، اسکی بازی، سواحل جنوب و شمال می گذرانند و تمام توجه آنها به گرفتن عکس و لایک های اینستاگرامشان معطوف است و آینده را در کسب قدرت با نام و نشان خود می دانند و اتحاد استراتژیکی با دیگر صاحب نفوذان دارند چگونه می توانند برای رفع فقر و فساد و تبعیض تلاش کنند؟
والعاقبه للمتقین.
